Tussen Fort Lauderdale en Bonaire

Vrijdagmorgen 6 februari zetten we voor het ontbijt onze koffers binnen de kamerdeur, want die zien we pas aan boord terug. Gaat altijd goed! We lezen nog wat en kijken even rond bij de waterwegen die het hotel omringen. Het is rond 20 graden, maar het voelt door de wind fris. Iets noordelijker zijn gistermiddag de dakpannen eraf gegaan en bomen omgewaaid. Onze bus (de tweede hier vandaan), vertrekt rond 11:15. De interstate 95 (een weg die noord-zuid gaat) zit helemaal vast, maar de chauffeur is niet voor een gat te vangen en rijdt naar Andrews Blv., een weg met veel stoplichten, maar wel goed berijdbaar. We bereiken zo toch redelijk snel de haven en worden bij de cruiseterminal afgezet. Het “ben-je-verkouden-papiertje” is aangevuld met Ebola-vragen, maar als we dat goed hebben ingevuld en onze boarding passes hebben laten zien, krijgen we kamersleutels en gaan we aan boord. Dan de stateroom 5045 verkend en naar de Mariners lunch, waar we een tafel delen met Barb en Jim uit Mississippi (heftige tante). Als we terug zijn kunnen we een koffer uitpakken. Nummer twee laat op zich wachten tot na de safety drill om 16:15. We vertrekken kort daarna. We schommelen best want dwars van Florida staat een forse windkracht 8. In het restaurant krijgen we voor het diner een tafeltje voor ons zelf.

We zijn bij het krieken van de 7^e februari wakker en gaan boven ontbijten. Heerlijk dat dat gewoon buiten kan. We komen aan bij Half Moon Cay, een klein eiland van de Bahamas. De echte naam is Little San Salvador en er is zand, groen, stoelen, een paar barretjes en winkeltjes, allemaal van Holland America. De Eurodam ligt er al, die is op de terugweg naar Fort Lauderdale. En er wordt getenderd. De wind is afgenomen. We gaan even op de wal kijken, maar zijn al vlot weer aan boord. Het gedoe met de tenders is leuk om te zien. Tegen vieren worden ze opgehesen en vertrekken we weer.

Zondag 8 februari zijn we tegen twaalven bij de pier van Turks en Caicos op Grand Turk, een eiland van 1,5 mile breed en 7 mile lang waar 4000 mensen wonen. Ze worden af en toe getroffen door een hurricane, en bouwen de boel daarna zo goed mogelijk weer op. We maken een busrondje naar de vorig jaar weer wit geschilderde vuurtoren. Bij een vorig bezoek was hij heel erg verroest. De vuurtoren komt uit Engeland en staat al sinds 1852 op zijn plek. Hij begint trouwens al weer te roesten. In Cockburn vinden we niet een, maar twee klokkentorens en we kijken bij de Salinas waar prachtig zout wordt gewonnen. Langs de capsule van John Glenn uit 1962 gaan we terug. Terug op het schip staan we in de lift met een stel dat al 65 in Canada woont, maar waarvan zij is geboren op de Geeuwkade (ze komen af en toe nog bij het Wapen van IJlst). Verder kijken we mensen. Ook aan boord de meest fantastische outfits. De broer van Puntknie gaat gekleed in een grijs t-shirt zonder mouwen op een bermuda van een bont zwart-grijs-wit katoentje. Daar overheen draagt hij een overhemd dat wit is en bedrukt met grote oranje Indiaanse symbolen, het geheel gecompleteerd met bruine leren sandalen en lange witte sokken en een blauw-wit geblokte pet met klep (zo’n ouderwetse). Erg fraai. Dankzij twee nachten hotelkamer met airco hoest ik me weer drie slagen in de rondte.

Op maandagmorgen de 9^evaren we rond halfnegen de baai van Samana binnen in de Dominicaanse Republiek, We komen vlak langs het hotel waar we jaren geleden een paar dagen hebben gelogeerd. En ondertussen genieten we van de dolfijnen en de walvissen (die hier in de baai hun jongen krijgen). Ik hoest minder dan gisteren, maar ga niet mee de wal op, want er is hier niet al te veel te zien. Jan tendert wel even naar de wal om wat foto’s te maken en komt zelfs met zand terug. De wind is trouwens eindelijk afgenomen.

Dinsdag 10 februari is een zeedag, We zitten met 26 graden buiten, lezen, lossen de dagelijkse sudoku op en halen af en toe koffie, thee of water. Rustig dagje. Op aar Bonaire

Friday 6 February I95 is all traffic (a slow moving parking lot according to the bus driver). We are transferred from the Westin to the ship in about half an hour. We reach the stateroom around 12:30 pm and join the Mariners lunch in the Vista Restaurant. We unpack one bag before and the other after the safety drill. We sail around 5 pm. Wind force 8 makes some movement, but everybody seems OK (we are). Saturday we reach Little San Salvador, or Half Moon Cay. It is sand, green and some bars and shops, all owned by Holland America. We use the tenders to get there. We go there for a short while, but have lunch in the Lido. At 4 pm we continue the cruise. On Sunday February 8 we reach Grand Turk (1,5 miles x 7 miles with 4000 inhabitants). We take the bus to the lighthouse (dating back to 1852) and Cockburn. We also see John Glenn capsules from 1962 (a copy). The wind is nit so strong anymore when we sail into Samana Bay (Dominican Republic) between dolphins and whales (they give birth to their young here). Temperature 26 C. There is not much here, so only Jan takes the tender ashore to make some pictures. Tuesday the 10^th is a sea day, not much to see, plenty to do, but we mainly read on the balcony. On our way to Bonaire.

Op naar Atlanta en Fort Lauderdale

Dinsdag 3 februari rommelen we ´s morgens thuis rond, want we hebben maandagmiddag al ingepakt. De jachthaven is bedekt met een vliesje ijs, maar we hebben het E-woord nog niet horen noemen. In de loop van ochtend druipt de dakgoot en begint de zon door te komen. We maken de laatste restjes op en rijden richting Hoofddorp. Eppie verblijden we met een kilo gehakt van de markslager (Fries gekruid)en vier bollen sokkenwol.Zij gaat voor Jan twee paar sokken breien (grijze en blauwachtig). Langzamerhand is dat nodig, want de sokken van mijn moeder (overleden in 2002) beginnen langzamerhand op te raken en Jan wil niet anders dragen. De DE-tas uit het kerstpakket geven we snel af bij Peter, want die gaat met hem en Cora mee naar hun dochter Wendy in Austin Texas.

Rond halfvijf zijn we bij Van der Valk Schiphol A4. Er valt hagel en natte sneeuw. Kamer 717 hebben we nog niet eerder gehad. We checken online in voor de vlucht morgenmiddag en vervloeken de nul in mijn paspoortnummer, want dat maakt de boel nodeloos ingewikkeld. Maar het lukt wel uiteraard.

Woensdag 4 februari vriest het licht aan de auto’s op het parkeerterrein te zien, maar het is helder en zelfs zonnig. We ontbijten rustig en lezen nog wat voor we rond de middag de shuttle naar Schiphol pakken. We zitten een poosje in de Crown Lounge voor we naar gate E6 gaan. We vertrekken ongeveer op tijd. Onze Airbus 330-300 (vlucht KL621) vliegt ons in 9,5 uur de oceaan over en het is donker als we om 20:20 lokale tijd landen in Atlanta. We komen aan bij de nieuwe terminal en staan tot onze stomme verbazing heel snel buiten. Geen gedoe met treintjes, koffers die weer op een band moeten en zo. Maar dan? De hotelshuttles blijken bij de oude terminal te zijn en daar moet je met de terminal-connection-bus heen. Dat is een enorm eind rijden, maar we worden wel keurig op de goede plek afgezet en ook die shuttle is er al snel. Inchecken in het Hilton Atlanta Airport gaat vliegensvlug en we zijn precies een uur na de landing op onze kamer 1407. We hangen toch nog even uit, want het geluid van de vlucht zit nog in het hoofd (of in mijn goudviskom).

We zijn donderdag 5 februari na een uurtje of zeven slapen wakker. Omdat we bij onze gratis kamer (op de Hiltonpuntjes die we in de loop van de jaren bij elkaar hebben gesprokkeld) ook nog een upgrade hebben gekregen naar een clubroom, hebben we een gratis continental ontbijt op de bovenste (17^e) verdieping. Wel met de altijd aanwezige scambled eggs en een uitzicht op downtown Atlanta. We nemen opnieuw de shuttle en checken onze koffers weer in. We ondergaan daarna de security check (broekriem af, schoenen uit, laptop uitpakken, vest en jack uit, handen omhoog in het doorkijkhok en de hele boel weer aantrekken en opruimen). We drinken koffie in de Sky Lounge van Delta. We vertrekken met vlucht DL2446 van gate A17 en ook nu gaat de Boeing 757-200 keurig op tijd. We zitten anderhalf uur op stoelen 1A en 1B en ondergaan af en toe turbulentie, want het is wat onstuimig weer hier. Maar de temperatuur is redelijk (72 F is ongeveer 21 C). We pikken de bagage op en melden ons bij oma Betty die in een rode polo met een Holland America bord staat te zwaaien. Ze is, denken we, op zijn minst 79, maar 85 kan ook. Ze heeft een nieuwe mobiele telefoon, maar verklapt me dat ze niet weet hoe het ding werk. Er gaat dus met de transfer wel wat fout, tot een jongere collega ingrijpt en zo komen we uiteindelijk in het West Fort Lauderdale terecht. Daar krijgen we kamer 1210 en zetten de airco een beetje kouder (20 C). We checken internet, halen een broodje en lezen wat. We zijn op onze vertrekplek.

Na een hamburger met frites in het restaurant, gaan we terug naar de kamer. Het slot heeft betere tijden gekend, want het is tamelijk gevoelig. Je moet de sleutel aaien voor hij de deur openmaakt. En als je de douche opendraait, krijg je hem niet meer dicht zonder de hulp van een mecanicien met een tang. Die komt na een bezoekje van Jan aan de receptie, want onze kamertelefoon doet het ook niet. Pas als die man met die tang voor de deur staat. Maar daarna slapen we heerlijk.

Vrijdag de 6^e gaan we aan boord.

Groetjes van ons tweetjes

We leave home on 3 February while a tiny layer of ice covers the water in the harbour behind our house. We drive to Hoofddorp and visit our friend Eppie who will knit two pairs of socks for Jan. Around five p.m. we reach the favourite hotel of Bob & Joyce (Van der Valk Schiphol A4) where we will stay overnight. We only fly in the afternoon but still it is a good idea to be near the airport early while you never know what the roads will be like in the morning (over the last week there have been a lot of terrible accidents). This is good for our peace of mind. The flight across the ocean is good 9,5 hours and on time. We arrive in Atlanta at 8:20 pm and we are in our hotel room in Hilton Altlanta Airport exactly one hour later. After a good night sleep we have covered our 6 hour time difference partly. We return to the airport, check-in for fight DL2446, undergo security and leave on time. The flight to Fort Lauderdale is 1,5 hours. We have a transfer to Westin Fort Lauderdale and get a room on the 12^th floor. Temperatures here are a little over 70 F and it is overcast.